Chlorowodorek glukozaminy 1000 mg

Solgar przedstawia wegański produkt z glukozaminą (chlorowodorek). Wytwarzany jest w opatentowanym procesie biotechnologicznym ze źródeł roślinnych. Glukozamina w tej postaci nie zawiera składników pochodzących ze skorupiaków, które mogą uczulać. Do produkcji chlorowodorku glukozaminy firmy Solgar nie stosuje się składników pochodzenia zwierzęcego. Może on być więc stosowany przez wegan.

Glukozamina to naturalna substancja wytwarzana w organizmie człowieka. Syntetyzowana jest w małych ilościach, a zdolność do jej wytwarzania obniża się z wiekiem. Stanowi ona ważny składnik chrząstki stawowej. Naukowcy wysunęli więc hipotezę, że jej zażywanie może korzystnie wpływać na stawy². Wciąż trwają badania nad mechanizmem przyswajania glukozaminy i jej rolą dla stawów.

Każda tabletka zawiera 1000 mg chlorowodorku glukozaminy w tym 831 mg glukozaminy. Jedno opakowanie wystarcza na 60 dni stosowania.

Osoby dorosłe 1 tabletka dziennie, najlepiej w trakcie posiłku lub według wskazań lekarza.

Nie przekraczać porcji zalecanej do spożycia w ciągu dnia. Suplement diety nie jest substytutem zróżnicowanej diety. Przechowywać w miejscu suchym, ciemnym, w sposób niedostępny dla małych dzieci.

Kobiety w ciąży, matki karmiące oraz osoby zażywające leki lub chore powinny przed zażyciem skonsultować się z lekarzem.

• Dla osób poszukujących wsparcia swoich stawów;
• Dla osób poszukujących glukozaminy wegańskiego pochodzenia;
• Dla osób aktywnych fizycznie.

BADANIA NAUKOWE

• Glukozamina to aminomonosacharyd i ważny prekursor w biochemicznej syntezie glikozylowanych białek i lipidów. Jest łatwo wchłaniana z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym i szybko ulega metabolizmowi przez wątrobę¹.

• Glukozamina występuje głównie w dwóch formach: siarczanu i chlorowodorku. Siarczan glukozaminy wymaga pewnych stabilizatorów i posiada 74% czystości, natomiast chlorowodorek glukozaminy nie ma grupy siarczanowej i jego czystość wynosi 99%. Dodatkowo, chlorowodorek glukozaminy w porcji np. 1500 mg odpowiada porcji 2608 mg siarczanu glukozaminy². Biodostępność chlorowodorku glukozaminy w organizmie człowieka może wynosić nawet 98%¹.

• Glukozamina wchodzi w skład glikozoaminoglikanów (węglowodany występujące m.in. w chrząstce i tkance łącznej), które są anionowymi łańcuchami polisacharydowymi utworzonymi przez powtarzające się jednostki dwucukrowe (właśnie glukozaminy bądź galaktozaminy)³. Glukozamina odgrywa ważną rolę w tworzeniu kości, skóry, ścięgien, zastawek sercowych czy naczyń krwionośnych⁴. To także składnik budulcowy proteoglikanów⁵ (czyli białek zawierających jeden lub więcej połączonych ze sobą łańcuchów glikozoaminoglikanów³), który jest odpowiedzialny za kondycję i sprężystość chrząstek oraz stymulację syntezy chrząstki przez chondrocyty^3,5.

• Chlorowodorek glukozaminy jest także budulcem kwasu hialuronowego – jednego z głównych składników mazi stawowej, a także chrząstki stawowej². Wyniki podwójnie ślepego i randomizowanego badania wskazują, że codzienne spożywanie chlorowodorku glukozaminy w ilości 2000 mg przez 12 tygodni może korzystnie wpłynąć na funkcjonowanie kolan⁶.

• Badanie na zwierzęcym modelu laboratoryjnym wykazało, że glukozamina wpływa na redukcję czynnika kappa beta indukowanego przez interleukinę-1 (IL-1) – cytokiny mającej znaczenie w procesie zapalnym². Natomiast badania na komórkach ludzkich wskazują, że chlorowodorek glukozaminy zmniejsza stymulowaną przez IL-1 produkcję enzymów katabolicznych i markerów stanu zapalnego, takich jak prostaglandyna E2, przez chondrocyty i komórki maziowe².

• Produkt zawiera chlorowodorek glukozaminy, który powstaje w trakcie procesu fermentacji z wykorzystaniem kukurydzy jako źródła wyjściowego.
• Chlorowodorek glukozaminy nie pochodzi ze skorupiaków.
• Wygodny sposób użycia – 1 tabletka dziennie.

1. Arzneimittelforschung 2012; 62(8):367-371.
2. Clin. Interv. Aging 2007; 2(4):599-604.
3. L. Stryer, Biochemia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003.
4. Food Chem. Biotechnol. 2008; 72(1029):99-103.
5. Int. J. Rheumatol. 2011; 2011:969012.
6. Br. J. Sports Med. 2003; 37(1):45-49.